Þetta er fyrir mig. Það les þetta engin lengur, halda allir að ég sé hætt.

Það er ótrúleg uppgötvun þegar maður áttir sig á því skyndilega að lífið er orðið eins og maður óskaði sér alltaf að það yrði. Það er ótrúleg tilfinning að uppgötva skyndilega að maður er nákvæmlega á þeim stað í lífinu sem maður vill vera, ef maður gæti breytt hverju sem er þá mundi maður ekki breyta neinu. Auðvitað er lífið upp og niður og fullt af göllum í því sem fara í taugarnar á manni. En þegar maður hefur áttað sig á göllunum og lærir að virða þá á sama hátt og kostina þá getur maður farið að lifa lífinu. Ég geri það að minnsta kosti.